KSIĘŻNICZKA NA ZIARNKU GROCHU

Bajka ta opowiada o księciu, który chciał się ożenić. Pewnego razu młody książę wyruszył w poszukiwaniu księżniczki na żonę, po kilku miesiącach wrócił. Matka królowa i ojciec król bardzo się cieszyli, że wrócił cały i zdrowy. Chociaż książę się nie cieszył tylko wpadł w smutek i zadumę. Królowa i król zamartwiali się, bo ich syn był smutny i podgrywał sobie na lutni i rozmyślał. Pewnej ponurej nocy wśród gwałtownej burzy i ulewy do drzwi zamkowej bramy ktoś zapukał. Klucznik otworzył, a tu jakaś dziewczyna. Ona zapytała o gościnę i żeby stanęła przed obliczem króla i królowej. Klucznik się zgodził. Weszła do środka. Królowa zapytała: 

- Czy ty jesteś podróżniczką?

- Tak. A czy mogę prosić o gościnę? - odpowiedziała.

- Idź do mojej komnaty i się przebierz, a ja przygotuję ci łoże.

Królowa poprosiła służącą aby przyniosła ziarnko grochu. Królowa wzięła te ziarnko i włożyła pod dwadzieścia miękkich materacy.

drugiego dnia było królewskie śniadanie na królewskim śniadaniu muszą być wszyscy, jednak księżniczki nadal nie było. Królowa się niepokoiła nieobecnością księżniczki. Królowa matka weszła do komnaty księżniczki i ujrzała księżniczkę w tak złym stanie, że zapytała co jej jest. Ona odpowiedziała, że przez całą noc nie zmrużyła oka, wierciła się całą noc i ma siniaki na ciele.Królowa tak się ucieszyła, że klaskała w ręce. Zawiadomiła króla, że ich podróżniczka to księżniczka. Król się bardzo ucieszył i powiedział o tym synowi. Królowa zaczęła ubierać ją do ślubu. Książę ubrał się do ślubu, a jak byli gotowi to podali sobie ręce i tańczyli aż do rana. ŻYLI DŁUGO I SZCZĘŚLIWIE.

KAROLINA